باز دلا شده بی سامون

آسمونیا سرگردون

افتاده میون بستر

مصطفی با قلبی محزون

بی تابه خاتم الانبیا

میسوزه با غم و غصه ها

می دونه قصه ی کوچه رو ، واویلتا

ای وای از ، کوچه ی تنگ و اون همهمه

الهی ، بلا دور باشه از فاطمه

******

غصه از نگاش میریزه

رنگ و روش مث پاییزه

لحظه لحظه بین بستر

از غما دلش لبریزه

قلبش ناآروم و مضطره

چشماش از بی وفایی تره

نگاهش به دیوار و گاهی ، سوی دره

زیر لب ، می کنه دم به دم زمزمه

الهی ، بلا دور باشه از فاطمه

******

تو دلش پره تشویشه

آخه میدونه چی میشه

می‌بینه گل یاسش رو

که توی دود و آتیشه

زهراشو وسط کوچه ها

می‌بینه به زیر دست و پا

میزنه سیلی به صورتش

یک بی حیا

میخونه ، بایه قلب پراز واهمه

الهی ، بلا دور باشه از فاطمه

شاعر؟؟؟