حضرت رسول الله(ص)فرمود:
"وقتی قیامت شد برای فاطمه(س)گنبدی از نور برپا می شود و حسین(ع)می آید در حالی که سر مقدس خود را در دست دارد.
تا نگاه آن حضرت به فرزند می افتد ناله ای از دل سر می دهد که بین جمعیت قیامت فرشته مقربی و پیامبر مرسلی و بنده مؤمنی نمی ماند مگر اینکه برای آن حضرت به گریه در می آید.
خداوند عزوجل شخصی را برای او با بهترین چهره به جلوه می آورد و او با سر بریده با قاتلین مخاصمه می کند.
سپس خداوند قاتلین آن حضرت و کسانی که کار او را تمام کردند و کسانی که در قتل آن حضرت شریک بودند جمع می کند.
سپس آنها را تا آخرین نفرشان می کشد. آنگاه زنده می شوند و امیرالمؤمنین(ع) آنها را می کشد سپس زنده می شوند و امام حسن(ع)آنها را می کشد بعد زنده می شوند و امام حسین(ع)آنها را می کشد و سپس زنده می شوند و کسی از ذریه ما باقی نمی ماند مگر اینکه یک بار آنها را خواهد کشت.
در این وقت غیظ و غضب از بین می رود و حزن فراموش می شود".
ثواب الاعمال و عقاب الاعمال،ص۲۵۷
بحارالانوار،ج۴۳،ص۲۳۱