در لقب، پیشتر از زینت مولا بودن
مفتخر بود به صدیقه ی صغری بودن
چون نبی، چله گرفته ست علی هم به نظر
تا قدم رنجه کند ام ابیهای دگر
باید آئینه ی ام النجبا گفت به او
زینت پنج تن آل عبا گفت به او
از همان روز که آمد دلش آرام نداشت
شرح دلتنگی‌اش انگار سرانجام نداشت
اشک میریخت ولی در طلب دنیا نه
گریه میکرد، در آغوش حسین اما نه
مردم دیده ی او میل به اغیار نداشت
جز حسین بن علی با احدی کار نداشت
از همان روز جهان دید که در شادی و غم
جان او و پسر فاطمه وصل است به هم
عشق بود آنچه که از خون خدا در رگ داشت
عشق آنگونه که در عقد، دوتا شرط گذاشت
اینکه هر روز به دیدار حسینش برود
در سفر نیز پی نور دو عینش برود
سفر...آری سفر، افسوس سفر... آه سفر
داشت در هر قدمش غصه ی جانکاه سفر
پس به میدان بلا او دل و جانش را برد
ذوالفقار دو دمش را (پسرانش را) برد
آسمان تا افق دیده ی او پل میزد
نور بر چادر او دست توسل میزد
بست چون مشتِ گره کرده، پَر معجر را
عاقبت دید جهان، فاطمه ی دیگر را
کیست لایق که نهد زیر قدومش سر را
چرخ برخواست که تا زین بکند اختر را
او پسندید ولی شانی از این بهتر را
زد قدم زانوی عباس و علی اکبر را
ملک وحی ندا داد که: غَضّوا ابصار
دختر فاطمه بر مرکب خود گشت سوار
در مثل، آینه ی فاطمه در حال عبور
دشت محشر شده و مرکب او ناقه ی نور
با جلال و جبروتی که خدا داند و بس
بست بر غرق تحیر شدگان راه نفس
دختر فاطمه یا امّ ابیهای دگر
چه بنامیم تو را کوثر بعد از کوثر؟
حُجب شاعر شد و در مدح تو برداشت قلم
تو خداوند حیایی به خداوند قسم
دشت با آنهمه اندوه تماشایی بود
آنچه میدید فقط چشم تو، زیبایی بود
اصلا این دشت پریشان تو بود از اول
کربلا عرصه ی جولان تو بود از اوّل
لکّه ی ننگ به پیراهن تاریخ شدند
دشمنان تو اسیرت شده، توبیخ شدند
دختر حیدر کرّار و حقارت؟ هیهات
غم بی معجری و حرف اسارت؟ هیهات
آنچه گفتند و شنیدیم نیامد سر تو
دست دشمن نرسیده نخی از معجر تو
کوفه تا شام به هجده سرِ بر نیزه قسم
از سر دوش تو یکبار نیفتاد علم
از سر مقنعه گردی بتکانی کافیست
تیغ و شمشیر چرا؟ خطبه بخوانی کافیست
ظاهرت زینب کبری شده باطن حیدر
وقت آن است علی جلوه کند بر منبر
نکن ابراز غضب را، نمی ارزد کوفه
خم به ابروت بیاور که بلرزد کوفه
اسکتوا...زنگ شترها همه خوابید، بخوان
مسجد از لحن تو یکمرتبه لرزید بخوان
تیغ برداشته ای، ضربه ی نطقت کاریست
واژه در واژه علی در سخناتت جاریست
گرم هوهو شده این تیغ که میچرخد مست
شعر دیوانه ی توصیف تو شد وزن شکست
همه مبهوت رجز خوانی چشمان تو هستند
پریشان تو هستند
علی آمده یا زینب کبری؟ همه حیران تو هستند
علی در سخنانت، حرکاتت، عملت، طرز نگاهت، غضبت، شیوه ی نطقت، نفست، لحن فصیحت، کلماتت، نظرت، حجب و حیایت، جبروتت، قدمت
شیرخدا در تو رسیده ست به تکرار
بکش تیغ سخن را دم پیکار
چه خوب است بگویند به تو زینب کرّار
تو را باید از این بعد بخوانند به این نام
امیری تو و بر شانه ی تو پرچم اسلام
اسیران تو هستند یکی کوفه یکی شام
سر راه تو افلاک نشسته ست
ملک هم کمر همّت خود را به فرامین تو بسته ست
رسیدی تو به مسجد
قلم و دفتر و شعر و ضربان و دل
و عقل و نفس شاعرت انگار که مست است
سر وزن شکسته‌ست
بخش دوم
با وقار و غضب قدم برداشت
دختر فاطمه علم برداشت
و اذا زلزت قیامت کرد
مردم کوفه را ملامت کرد
واژه در واژه تیر از پی تیر
خطبه را خواند با صدای امیر
خطبه اش موج خشم در طغیان
ظاهرا خطبه، باطنا طوفان
با صدای ابالحسن لرزید
مسجد کوفه دفعتا لرزید
این بلا از گرفتن آه است
وقت جولان عصمت الله ست
بر زمین دوخت جای پایش را
برد بالا تن صدایش را
از ستون ها صدای ناله رسید
مسجد کوفه را به خاک کشید
همه بودند بیمناک از سقف
روی مردم نشست خاک از سقف
فرش ها شانه شانه لرزیدند
مسجدی ها چقدر ترسیدند
پله ی منبر از صدا لرزید
پشت ابن زیادها لزید
اسکتوا! از غضب لبالب پر
سر جا ایستاد زنگ شتر
گر جمل بود محشری میشد
جنگ یک جور دیگری میشد
گر جمل بود خطبه ای میخواند
شتر حادثه به گل میماند
اسکتوا گفت و از زمان رد شد
زین اب بودنش زبانزد شد
بعد از این کار رزم با زینب
روی منبر علیست یا زینب
یا علی یا علی...فقط علی است
متن این شعر خط به خط علی است
هو علی، حق علی، نگار علی
حک شده روی ذوالفقار: علی
از علی بند بند میگویم
نام او را بلند میگویم
علی اول علی آخر علی باطن علی ظاهر علی طاهر علی فخر منابر دست قادر
نقطه ی پرگار عالم، جان خاتم، اشرف اولاد آدم، اسم اعظم:
مرتضی حیدر علی صفدر غضنفر شیر خیبر
نفس پیغمبر رسول الله شهر علم و او در
علّم الاسما، امیر انّما، ممسوس در ذات خدا
سردار هر پیکار، چشمش شیر در تکرار، دستش ذوالفقار انگار: اینما تولّوا ثمّ وجه الحیدر الکرار!
تیغش هم غضب دارد، دم هوهو به لب دارد، زمین انگار تب دارد، نمی گفتیم از دریای فضل بوتراب اما بدانید آی! این اب، زین اب دارد
دم صبر قضا زینب، خداوند حیا زینب، مصابیح الدجی زینب و اعلام التقی زینب، به اذن حضرت سجاد میگویم امام کربلا زینب...
کجاوه در کجاوه میشوم مجنون، خدا را شکر دل از محمل عشقش نشد بیرون، فدایش سر حلالش خون
مطیعش جان، کنیزش عالم امکان، زمین سرباز بی پروا مدافع آسمان
شد مست و سرگردان
قدم زد شعر در میدان، به نام زینب کبری
پریشان چون دل زینب شکستم وزن و قالب را
به اذن الله
میخوانم مناقب را
تویی تویی که گفته حجت خدا
دعا کنی سر نماز شب مرا
تویی تویی یگانه بعد فاطمه
معلّمه نداشتی بزرگ عالمه
تویی تویی نشسته روی مسند امام
امام روزهای سخت شام
تویی تویی انیس و مونس حسین
تویی تو بانی عزای مجلس حسین
تویی تویی که در دلت حسینیه بنا شده
دمشق عشق تو شبیه کربلا شده
تویی تویی که از تو دارم اینهمه محبت حسین را
نشان خلق داده ای مسیر هیئت حسین را
و اینهمه جنون من فقط بخاطر شماست
دلم پی شعائر شماست
شکر میکنم که این جوان سینه زن همیشه شاعر شماست
- جمعه
- 21
- دی
- 1397
- ساعت
- 16:47
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مسعود یوسف پور
ارسال دیدگاه