راه را کاش که اینبار تو پیدا نکنی
گره ای را که زده در به عبا وا نکنی
دست بر دامن تو زد درِ خانه، اما
میشود یاد زمین خوردن زهرا نکنی؟
تو طبیب همه ای...زخم سرت را هم پس
تو خودت خواستی انگار مداوا نکنی
روضه را بازتر از این نکن، اصلا آقا!
شال را میشود از دور سرت وا نکنی؟
کم بزن حرف سفر را و وصیت، بلکه
بیش از این خون به دل زینب کبری نکنی...
روی دامانِ که بگذارد از این غم سر را؟
کاش بودی که نبینند غم دیگر را
آه از خاطره ها...بعد تو هر شب باید
دست اندوه فقط وا بکند این در را
اینکه با تیزی اش افتاده ای از پا، قبلا
با غلافش زده بودند زمین مادر را
رفتنت داغ گرانی ست که زینب بسته ست
بعد تو اینهمه محکم گره معجر را
چاه بسیار تو کندی، همه ی درد اینجاست
قطره ای آب ندادند علی اصغر را
- پنج شنبه
- 9
- خرداد
- 1398
- ساعت
- 11:16
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مسعود یوسف پور
ارسال دیدگاه