بين كبوتران تو تنهاترين منم
نذرتو كرده مادر من ديده و تنم
اصليتم به نوحه‏ گران تو مى ‏رسد
باشد به كنج مجلس انس تو مامنم
من از تبار در به دران توام حسين
كرب و بلا بود به خدا شهر وموطنم
تنها به شوق بودن در هيئتت‏ خوشم
باشد به زير سقف سراى تو مسكنم
ولله بهر جنّت و رضوان نيامدم
در آتشم بيفكن و بنگر كه اى صنم
آنجا ميان شعله اگر رخصتم دهند
ديوانه واراز غم تو سينه مى ‏زنم
مى ‏گفت يكى از سينه ‏زن‏هاى امام حسين رو خاك كرديم، همه رفتند من نشستم بازم براش خوندم، شب خوابش رو ديدم گفت شما بالا سينه مى‏زديد ما پايين، سينه زن تا قيامت سينه زنه،
حلالا قاسمش ببين چقدر عاشق عمو شده، هم ادب داره، هم مطيعه، هم عبدصالحه، هم مى‏خواد جونش‏رو قربون كنه، ايستاديد ابى‏اعبدا... با اكبر چره كرد، اومداجازه گرفت.
شيخ جعفر شوشترى مى ‏گه، روضه ابى عبدا... مثل آيه‏ ى قرآنه

من اينطور فكر مى ‏كنم كه آقا )امام حسين عليه السلام اين سؤال را مخصوصاً در شب عاشورا از قاسم ‏بن الحسن كرد. مى ‏خواست اين سؤال و جواب پيش بيايد تا مردم آينده فكر نكنند كه اين جوان در آرزوى دامادى بود، ديگر برايش حجله درست نكنند، خيانت نكنند! لذا، آقا فرمود كه اوّل من سؤال مى ‏كنم؛ كَيْفَ المَوتُ عِندك؟
مردم و كشته شدن در ذائقه‏ ى تو چه مزه‏ اى دارد؟
فوراً قاسم عليه السلام گفت: اَحلى مِنَ العَسَل