آتش فتاده است به جان در بهشت
می سوزد از شراره زبانِ در بهشت
باید اقامه کرد نمازی کبود رنگ
نیلی شده است چون که اذان در بهشت
این دود چیست می رود از خانۀ علی؟
سر بسته داده ایم نشان در بهشت
با لاله ای به سینه و نیلوفری به دست
حوریه ای فتاده میان در بهشت
این که جهنمی صفتان آتشش زنند
هرگز نمی رسید گمان در بهشت
افتاد روی پهلوی حوریه و شکست
چون بیش از این نبود توان در بهشت
منبع:حسینیه پایگاه تخصصی مدح و مرثیه اهل بیت (علیهم السلام
رضا جعفری
- چهارشنبه
- 23
- فروردین
- 1391
- ساعت
- 6:32
- نوشته شده توسط
- جواد
ارسال دیدگاه