سنگ بنای نفس ، برادر ، شکستگی ست
گره ذره ذره « من » شود ، آخر شکستگی ست

از حلق ِ مستجار ، حقیقت ظهور کرد
« اوج کمال خلق ، فقط در شکستگی ست »

خارم  چنان ، که پای « تو » سر خم نکرده ام
این سرو قامتی ِ « من » از سر شکستگی ست

حالا که گوشه گیر بیابان غفلتم
احساس کرده ام ، اثر پرشکستگی ست

بالم شکست و ..، بند زدند و.. ، وبال شد
« من » را رها کنید ، که بهتر شکستگی ست

کشکولم از گدایی « شب » تا سحر تهی است
این هم دلیل « روشنی » از ور شکستگی ست

پرسیدم از حبیب ، طریق وصال چیست...!؟
فرمود : راه عشق سراسر شکستگی ست

شاعر : یاسر حوتی