معبر اشک

شهدای شهر ما مثل گل یاس می مونند

 دلهای دیوونه از عشق اونا پریشونند

شهدا جون دادن و تو خونشون پر می زدند

از زمین تا به خدا با گریه معبر می زدند

اونا که با لب تشنه توی جبهه جون دادند

عاشقی رو باز به اهل آسمون نشون دادند

جون دادند با شور و شین ، ذکر لبا شون یا حسین

چه قشنگ سر می دادند به عشق بین الحرمین

ا ونا رفتند برای دفاع از آبروی دین

تیر می خورد چشما به عشق پسر ام البنین

اما حالا اونا که یه ذره احساس ندارند

خیلی راحت به روی گلهای یاس پا می ذارند

به خدا بی شهدا دنیا مثه قبر می مونه

زندگی بی شهدا مثل قفس یا زندونه

شهدا کاشکی می شد به ماها بال و پر بدید

از اون بالا بالاها به دلهامون خبر بدید

شما رفتید ولی ما جا موندیم از قافله تون

ما شدیم شرمنده از پاهای پر آبله تون ...

شاعر : یوسف رحیمی