آنان كه بحر را به نظر در سبو كنند
آيا شود سبويِ مرا زير و رو كنند؟
دل را حرارتِ غم ِ تو كم نميشود
مارا اگر به چشمه ي زمزم فرو كنند
فريادِ أنت ربيَّ الاعلي كنم بلند
در حشر اگر مرا به علي روبه رو كنند
فردا كه هر كسي به كَفَش هست نامه اي
مارا به گريه يِ غم تو شستشو كنند
ما طفل ِ خاك باز ِ تو هستيم يا علي
مارا بگو ز خاك نجف جستجو كنند
دامانِ كهنه ي من ِ ژوليده را بگو
با دستهاي خسته ي زهرا رفو كنند
عمر ِ گدايي من و سلطاني ات يكيست
آنگونه كه خدا و مسلماني ات يكيست
اي شاهِ تاج دار ِ قريشي حرم تويي
نوروزْ نام توست كه عيدِ عجم تويي
سِنِّ تو با خدايِ تو تطبيق داده ايم
آنكس كه نيست سابقه اش با عدم تويي
گودال تو رفيع ترين جايِ عالم است
آنكس كه زد به قلّه ي عالم علم تويي
سلطانيِ تو بر همه عالم مُسَلَم است
جمله رعيّتيم و فقط محتشم تويي
عالم قلمرو ِ تو و اولاد فاطمه ست
شيري كه نيست بيشه يِ او جز كرم تويي
رويِ جهاز ِ اينهمه اُشتُر چه ميكني؟
بر رويِ دستِ بحر ِ تفكر چه ميكني؟
از يك خروش ِ تيغ ِ شه تاجدار ِ ما
حق گفت لافتي پي ِ شرح ِ نگار ِ ما
تاريخ را نبي سر ِ دستش گرفته است
جمع است چون رُسُل همه در رويِ يار ِ ما
من كه صمد پرستم و ذكرم صنم صنم
شادم بُتي چنان تو بُوَد كردگار ِ ما
عالم مجالِ جلوه يِ يك نوكر تو نيست
باشد به حشر جلوه يِ دُلدُل سوار ِ ما
غالب ترين اسد كه شناسم تويي علي
اي نعره ي برائتِ تو راهكار ِ ما
خلاقيّ و به جايِ خدا تكيه داده اي
هم كعبه ساز و كعبه و هم كعبه زاده اي
يا قاهرَ الْعَدُوْ كه به جولان نشسته اي
يا واليَ الْوَلي كه به احسان نشسته اي
چوپانِ مكه را به ظهور ايستاده اي
با انبيا اگر چه تو پنهان نشسته اي
گويند گفته اي كه بهين روز ِ تو بُوَد
امروز كه به مَسنَدِ سلطان نشسته اي
خيبر كَني كه حمل ِ قشون ميكند تويي
تو فوق شأن آدم و انسان نشسته اي
قرآن چو گفت:حق سر ِ عرش است از تو گفت
رحماني و به مَسنَدِ رحمان نشسته اي
يا غافِرَ الذُنوبْ تَعالَيتُ يا علي
يا مظهر العجائب و يا مرتضي علي
اي منبر تو دستِ رسولِ خدا علي
اي بر فراز ِ دستِ شه انّما علي
تو پيش ِ آب تشنه يِ ارشادِ مردمي
جانها فدايِ اين همه مِهر ِ تو يا علي
جايي دگر عليِّ دگر تشنه كام ماند
بر رويِ دست پادشه كربلا علي
ميخواست تا كه مايه يِ ارشاد دين شود
نور گلو عيان شد از آن با وفا علي
بيچاره شد ربابِ دل آشفته يِ حسين
تا ديد آن عزيز ِ به خون خفته يِ حسين

(