شعر مبلاد حضرت علی(ع),(لم داده ام به تکیه گه لن ترانی ات)

6749

لم داده ام به تکیه گه لن ترانی ات
من سخت راحتم که ندارم نشانی ات

اول تو از پیاله ی هستی چشیده ای
ما نیز میخوریم زجام دهانی ات

عکس مرا بگیر و ببر تا درخت سیب
ای روح آب ، من به فدای روانی ات

در لیلة المبیتِ دلم ، زخم کم بزن
شانه مزن به گیسوی عنبر فشانی ات

وقتی به فتح مکه رسیدی مرا بکُش
با ذوالفقار نه ، به لبِ ذوالمعانی ات

احمد به آفتابِ غدیرت رسیده است
ای باغ من ، فدای پیمبر رسانی ات

لفظی بریز و آینه ها را تکان بده
محشر کن ای کلام تو عالم تکانی ات

در پیری ات به جای خدا تکیه میکنی
وقتی رَوی به دوش نبی در جوانی ات

ما سُرمه میخوریم ، اگر منبری تویی
ما ترمه میشویم و عبای یمانی ات

قدِّ تو گر چه چون پسرانت بلند نیست
پیداست رفعت تو از این ‹‹مهر››بانی ات

خورشیدبان تویی که به زهرا مراقبی
ای من فدای مهر تو و مهرَبانی ات

تو صیغه ی اُخُوَّت ما را به خود بخوان
در رکن کعبه یاد اویس یمانی ات

قنبر به خود لیاقت قنبر شدن نداشت
افتاد بین جذبه ی قنبر کشانی ات

دلها ترک ترک شد و باران نمی زند
پس کو عصای موسَوی ابر رانی ات؟

در صورتم دو برکه هویداست با علی
یعنی منم همیشه غدیر نهانی ات

بگذار تا برات سر و دست بشکنیم
هر چند دستمان نرسد بر گرانی ات

رو کرد مصطفی ورق آخرین خویش
احمد ! فدای آن ورق امتحانی ات

تو روی دست آمده ای پس میا به زیر
رو دست خورده اند رفیقان جانی ات

تو کوهی و به دوش خودت کاه میکشی
بار مرا ببر به همان کهکشانی ات

حیف از تو که به روی زمین پای خود نهی
بالا مکان بمان به همان لا مکانی ات

منبر چو شد برای تو دست رسول عشق
نوبت رسید بر نوه ی ارغوانی ات

آمد علی اصغر و معنی شکفته شد:
من هم علی شدم که کنم هم عنانی ات
***محمد سهرابی***ش