شکر خدا که نوکر آل پیمبرم
شکر خدا که شیعه ی زهرا و حیدرم
شکر خدا که لطف شما شاملم شده
شکر خدا که مست می جام کوثرم
شکر خدا که ریشه ی من حیدری بوَد
یعنی ز نسل پُر ثمر پاک قنبرم
شکر خدا که مِهر علی مُهر دل شده
با این حساب زنده ترین قوم محشرم
شکر خدا ز روز ازل با عنایتش
در بحر پُر تموّج کوثر شناورم
شکر خدا که گر چه تهیدست و مُفلسم
امّا ز مهر آل پیمبر توانگرم
شکر خدا که با همه ی روسیاهی ام
خدمت گزار حضرت زهرای اطهرم
او مادری نمود و مرا انتخاب کرد
شکر خدا که فاطمه گردیده مادرم
هر مادری که حضرت زهرا نمی شود
هر بانویی که امّ ابیها نمی شود
ای بانویی که خلقت ما را سبب شدی
تو آمدی و امّ ابیها لقب شدی
تو آمدی که بنده ی پاک خدا شوی
تو آمدی و الگوی فضل و ادب شدی
تو سیب سرخ باغ بهشت ولایتی
روز ازل برای نبی منتخَب شدی
در برخی از روایت ارباب معرفت
گاهی رطب شدی و گهی هم عنب شدی
«نسلی که فاطمی نبوَد نسل ابتر است»
ای برگزیده مژده که عالی نسب شدی
همواره در نماز شب خالصانه ات
از فیض بی نهایت حق،لب به لب شدی
بی اعتنا به پای ورم کرده بوده ای
از بس که غرق طور مناجات رب شدی
ایثار تو ز بس که به عالَم زبانزد است
ضرب المثل برای عجم تا عرب شدی
مصداق «یطعمون علی حبّه» تویی
بنیان گذار واسعه ی مستحب شدی
شام زفاف جامه ی نو هدیه داده ای
آری،گره ز کار دو عالَم گشاده ای
نازل شدی و در دل شیعه حرم زدی
پرونده ی سیاه بشر را قلم زدی
هر شب برای اهل محل می کنی دعا
طرحی برای بخشش کل اُمَم زدی
با عطر جانفزای بهشتی خنده ات
همواره طعنه بر گُل باغ اِرم زدی
شأن نزول آیه ی تطهیر فاطمه است
نازل شدی و سوره ی کوثر رقم زدی
پرچم به دوش قافله ی دین حق تویی
بر قلّه ی عبادت عالَم علم زدی
پشت و پناه حضرت خیبرگشا شدی
همواره در مسیر ولایت قدم زدی
با ذوالفقار نطق و کلام حماسی ات
تیشه به ریشه ی شجر پُر ستم زدی
فانوس نور حضرت حق بودی از ازل
تو آمدی و ظلمت شب را بهم زدی
اصل و اساس و پایه ی توحید،فاطمه است
مهتاب خانواده ی خورشید،فاطمه است
شاعر: محمد فردوسی