میا به کوفه که بر قتلت افتخار کنند
برای سنگ زدن بر سرت، قمار کنند
میا به کوفه که صیادهای گرگ صفت
غزال های بیابانتان شکار کنند
میا به کوفه که تیرِ سه شعبه، زهرآلود
نصیب حنجر عطشان شیرخوار کنند
میا که تشنه، میان دو رود، سیرابت
به تیر و نیزه و شمشیرِ آبدار کنند
میا که چشمِ تو از تشنگی و داغ جوان
شبیه عصر پر از التهاب، تار کنند
میا که ساحل رود فرات را این قوم
ز خون اکبر و عباس، جویبار کنند
میا که فرقۀ بی شرم، دخترانت را
بر اشتران اسیری خود سوار کنند
میا که اهل و عیالت برای حفظ نقاب
گهی پناه به هم برده، گه فرار کنند
ببین، به زمزمه از گوشِ دختران و زنان
چگونه وعدۀ خلخال و گوشوار کنند
برای قاسمِ خود جوشنی مهیا کن
که ترسم از سرِ نیرنگ، سنگسار کنند
عجب که گندم ریّ و طلا و پُست و مقام
به شاه قافله این قوم اختیار کنند
نوشته اند اگر باغ و چشمۀ پر آب
ولی برای شما نیزه آشکار کنند
به کوفیان به سرِ دارِ عشق می گفتم
سفیر نزد امام از چه شرمسار کنند؟
شاعر:سید علی احمدی