درتـب لاله ای بــی نشـــانــم

مرغ دل در تکــاپوی گلــهاست

طبــع من تاب جوشــش نـدارد

فصــل  پاییز بانوی گلـهاست

**

باغ گـل در  غــم باغــبان  بود

همـنشین با فراقی دگر شد

جای مرهـم به  زخم شقایق

داغ آلاله ها تازه تـر شد

**

شعله در جستجوی گل سرخ

تا گلسـتان کشـــیده  زبانه

رفته حتی به چشم ملائک

دود این غـربت بی کـرانه

**

آتش جهل دنـــیا پرســتان

شــعله ور دامن آســمان کرد

آه مظلوم چـاه مدیــنه

شکوه  از خلق  نامهربان  کرد

**

با  شبیـخون  دونان  تاریــخ

خلوت جمع خوبان بهـم خورد

آمـدند و شکـستند و  رفتـند

برگ خونین دیگر رقم خورد

**

با کنـایه چگونه بگویــم

تا کــه آتش به جان در افتاد

نالـه ی فضه در خانه  پیچید

پیـش پای پدر مـادر افتاد

**

با همان حالـت ناتــوانی

دست لـرزان خود را عصاکرد

در ره پیـروی از امامش

جان شیرین خود را فــداکرد

**

فاطمه بود و یـک  کوچه نامرد

تا که دستان مردانه بستند

با غلافی که گویا تـــبر  بود

شاخه ی یاسمن را شکستند

**

آب شد کم کم آن شمع سوزان

ناله ای در گلویـش نمانـده

زندگی رفـته در بستر مرگ

رنـگ مانـدن برویـش نمانـده

**

وقـت کوچ پرســتو نبود و

پر زد از آشـیان  ناگـهانی

یاس حــیدر چــه نـیلوفرانه

شد خـزان در بهار جوانی

**

تربتش هم نشــــانی ندارد

کاش غربت قلم بر نمی داشت

یا که مهدی برای تســلا

بر مزارش  گل لاله  می کاشت

 

راه زهرا ولی بی نشان نیست

آسمان شــلمچه گواه است

 

صابر خراسانی