مثل هرروز، روز خانه ما

با قنوت تو می‌شود آغاز

بعد آغوش می‌گشایی و ما

به هوای بهشت در پرواز

**

جدّمان گفته بود بوی بهشت

از پَر چادرت گرفته وجود

راست می‌گفت، صبح‌ها پیداست

که بهشت برین نگاه تو بود

**

دل مظلوم حضرت مولا

شور می‌زد در این مدینه تو

یادمان هست جدّمان احمد

بوسه می‌زد به دست و سینه تو

**

مثل هر روز زندگی جاری است

تو و دستان نازک و دستاس

با سرانگشت خود بیا و شانه بزن

به سر دختران پراحساس

**

ناگهان در سکوت خانه ما

با صدای مهیبِ دقُ الباب

به خودم آمدم ... و ترسیدم ...

مادرم رفت سمت در بی‌تاب

**

کیست آن سوی در ... نمی‌داند

خانه مرتضی است این خانه

با غلاف غضب که می‌کوبد؟

بر شکوه و جلال کاشانه

**

نعره می‌زد که تازیانه کجاست؟

مادرم پشت در سپر شده بود

آتش از خانه‌مان زبانه گرفت

باز هم مادرم پدر شده بود

**

ناگهان لحظه در سکوت شکست

چشم‌ها را به سمت ماه کشید

میخ آتش گرفته و پهلو

رنگ مادر پرید و آه کشید

**

فضه! آغوش درد را بگشا

رفت انگار مادرم از دست

فضه!... آرام‌تر ... تو را به خدا

به گمانم که پهلویش بشکست

**

کاش آتش گرفته بود تنم

تا نمی‌دیدم ماجرای تو را

ریسمان بر دو دست بابا بود

تازه می‌فهمم دردهای تو را

**

مثل هر روز نیست امروزم

تا همیشه پُر است از هجران

با دو دستش قنوت ... نه یک دست

آه در بازویش نمانده توان

**

رنگ توفان گرفت بغض پدر

اشک می‌آمد از دو چشم ترم

تا کبودی صورتت را دید

رو گرفتی دوباره از پدرم

**

گفته بودی که داغ تو تلخ است

قصه‌ام هرم و دود دارد و من

مخزن‌العشق فاطمه انگار

داغ‌های کبود دارد و من

**

عطر چادر نماز مادر من

بوی پس کوچه‌های بارانی است

این نماز نشسته‌ات مادر

چقدر بی‌قرار توفانی است

**

آستین در دهان گرفته‌ام و

گریه‌هایم امان نمی‌دهد امشب

بعد این چند سال می‌فهمم

که چرا زود پیر شد زینب

**

ارث بردم من از تو داغت را

کربلا انتهای کوچه توست

آه آتش گرفته پهلویم

روی نی کربلای کوچه توست

**

کربلا داغ‌ها مکرر شد

آمدم کربلا شهید شدم

روی نیزه بلند می‌گویم

پیش داغ تو رو سپید شدم

حامد حجتی