دلــم بــهـــانـــه روی تــو را گـرفــتـــه بـیــا
بـس اسـت دوریِ مــان ای پــدر بـیــا دیگــر
رقـیــه دخـتـــر نــازت مـگـــر نــبـــودم مــن
دلــم گــرفــت مــرا هـــم بــبـــر بـیــا دیگــر
نمـانـــد چهـــره بـرایــم مـگـــر نمی دانـی
کـه دست های بزرگ و زخـیــم یعنـی چــه
مـرا زدنــد چـو آنــان که بی کـس و کـارنــد
مگــر یـتـیــم شـدم مــن یتـیــم یعنـی چــه
گـمــان دخـتــرت ایـن بـــود وقــت آمـدنــت
دو دســت حـلقـــه کنــم دور گـردنــت ، اما
تـو آمـدی و گمـانـم شـد حسـرتـی بــر دل
بـخـــواب دلـبــــر زهــرا بـه دامـــنـــم بــابــا
بـزن تـو بـوسـه بـه رویــم فـقـط کمـی آرام
چــرا کـه خــون نـشــود آن لبـان خشکیــده
بـرای ایـن کـه دگــر بـوسـه هـم ضــرر دارد
بــرای چــهــره ایـن دخــتـــرت کـه رنجیــده
شنید دختر شامی که گوش من پاره ست
به خنده خواست که آتش به جان من بدهد
به دسـت مـوی خـودش را کنــار می زد تـا
دو گــوشــــواره خــــود را نـشــان من بدهد
 ســر تــو گـشـتــه مـه روشـن خـرابــه مــا
چـــرا بــه روی لبــت جـــای خـیـــزران داری
مـگــر سفــر به کجا رفته ای که خاکستــر
نـشـسـتــه روی محـاصـن و بـوی نـان داری
 شاعر:سید محسن حبیب الله پور