از چشمه سارت آبرو پرکرد موسی
‏عیسی رکابت را گرفت و رفت بالا
‏پشت زمین خوابید و سقف آسمان ریخت
‏وقتی ستون عمر تو افتاد از پا
‏بو صفحه پیشانی خیمه نشست
‏چین و چروک واضحی از داغ سقا
‏آب حیات بچه­ها خشکیده برگرد
‏تیغی بیاور قطع کن دست عطش را
‏دارد گلوی بغض­ها را می فشارد
‏داغ صدای خشکه طفل مادر ما
‏بی تو لباس علقمه پوسید بر تن
‏برگشت از نهر لبت شرمنده اما
‏دیدم عمودی روضه بالای سر خواند
‏از چشم خیس تیرها می ریخت، دریا
‏پای ضریح دستهایت زار می زد
‏در مجلس ترحیم آب مشک، زهرا
شاعر:روح الله عیوضی