در آسمانِ امامت ، ستارگانِ تو بود
و آفتابِ نبوّت در آسمان تو بود
خدا برای نبی ساخت کهکشانها را
و نورِ اوّلِ خلقت بـه کهکشان تو بود
به جستجوی تو پرمی‌کشید قلب زمین
اگر به دورترین کهکشان، نشان تو بود
!تو نور عالمی ای جانِ جانِ جان- که حسین
حسـن، علـیّ و نبـی- جانِ جانِ جان تـو بود
مگر تو جسم و دل و جان مصطفی بودی
که هر چه بود از آن رسول، از آن تو بود
!مگر تو جانِ رسولی، مگر تو نورِ علی
که هر چه در دل او بود، بر زبان تو بود
مگر تـو بطن کتابی و معنیِ عترت
که آیه‌آیۀ قرآن به ترجمان تو بود
 تویی که دفتر قلب رسول از آن تو بود
مقـام و مسنـد رد و قبول از آن تو بود
تویی که سورۀ کوثر که مسجد و منبر
کتاب و مصحفِ آل رسول از آن تو بود  
جهنم: آنچه خدایت به دشمنانت داد
بهشت: پیشکشِ تو به دوستان تو بود
تویـی تـو سـورۀ یـوسف که یازده اختر
به سجده با مه و مهرش، برآستانِ تو بود
تویی تو سورۀ یاسین و یاسِ پیغمبر
بهشت، عاشق بوییدن دهان تو بود
پیمبر از نفست می‌شنید بویِ بهشت
بهشت، کودکِ آغوش مهربان تو بود
رسیـد از ملکـوت و به خاک پرپر شد
مگر حدیثِ گل سرخ، داستان تو بود؟
تــو جــان واقعـۀ کربلا و زینب تو
فرشته‌ای که فرستاده از جهان تو بود
و تو نبودی و نامت در آسمانها بود
عــروج نـور نبوّت به نردبان تو بود