از علامه سیدباقر پسر آیه الله حجت سیدمحمد هندی(متوفای 1329) نقل شده که حضرت ولی عصر(عج) را در شب عید غدیر در خواب به حالت افسرده و غمگین دید. پرسید: اقای من! چه شده که شما را امروز غمگین و افسرده می بینم با این که مردم از عید غدیر خوشحال و مسرورند؟
حضرت فرمود: در یاد و غم و اندوه مادرم می باشم، سپس فرمود:
لا ترانی اتخذت لا و علاها                 بعد بیت الاحزان بیت سرور
سوگند به شرف مقام آن حضرت مرا نخواهی دید که پس از بیت الاحزان، خانة خوش بگیرم!
پس از آن که سید از خواب بیدار شد، قصیده ای در حالات غدیر و ستم هایی که پس از رحلت حضرت رسول (ص) بر حضرت زهرا وارد شد سرود و بیتی را نیز که حضرت سروده بود، در آن قصیده گنجانید. قصیدة او موجود و مشهور است و مطلعش چنین می باشد.
کل غدر و قول افک و زور                    هو فرع من حجد نص الغدیر
هر نیرنگ و تهمت و ناروا، فرعی از انکار نص صریح غدیر است.[1]
[1]                - فاطمه الزهرا(س)، بهجه قلب المصطفی، ترجمه افتخار زاده، ص 826.
منبع: كتاب آتش در حرم