چشم زمان از بهر دفنت، آب می ریخت
آن شب که پنهانی زچشم خلق، مولا
جسم شریفت را نهان در خاک می کرد
از بهر همدردی به مولا، اشک خونین
جاری به دامان شفق، افلاک می کرد
چشم زمان از بهر دفنت آب می ریخت
مهد زمین از غم گریبان چاک می کرد
آهسته آهسته علی از جور امت
شکوه حضور سید للاک می کرد
طفلت حسن، با آنکه خود با بیقراری
غوغای غم، از آه آتشناک می کرد
هردم به رخسار حسینت بوسه می زد
پیوسته اشک زینب را پاک می کرد
زهرا، در آن شب حجم اندوه علی را
غیر از خدا دیگر چه کس ادراک می کرد؟
زهرا تو خود دیدی علی را وقت دفنت
دریای چشم او زخون کولاک می کرد
زهرا تو خود دیدی که (صاعد) بند بندش
در این مصیبت گریه همچون تاک می کرد
شاعر:محمد علی صامد