بانوی خانه بار و بساط سفر مبند
در پیش دیده های مه آلوده ام مخند
صیاد مهربان مرو از پیش صید خود
می میرد این پرنده پا بسته در کمند
اسطوره شجاعت اعراب بوده ام
اما مرا نگاه کبودت ز پا فکند
از مردنم سه ماه گذشته مسیح من
قرآن بخوان برای عزای دلم بلند
یکبار بسته گشته دو دستم دگر بس است
با رفتنت دوباره دو دست مرا مبند
شاعر:وحید قاسمی
- سه شنبه
- 27
- فروردین
- 1392
- ساعت
- 5:19
- نوشته شده توسط
- یحیی
ارسال دیدگاه