شهری برای بردن من صف کشید آه                  قلب تودر هوای علی می تپید آه
دست طناب و گردن ودست ابوتراب                        آه غریب قائله را می شنید ماه
ماهی که جای پنجه ی طوفان به چهره داشت         خورشید می کشید به سوی امید گاه
گاهی که کین به شکل غلافی شد وگرفت           دامان آسمان و به ضربی برید راه
راه حرم سیاه شد و دست روزگار                   درکوچه با طمع به اسارت کشید شاه
شاه ولا  ولیِّ خدا  مَحرمی نداشت                     آه دل شکسته ی حیدر خرید چاه
چاهی که رأفتش سَر ازاین شهرفتنه بود            با روضه ی غریبیِّ ماآفرید.... آه