دگر به گوش، سرود حزین نمی آید
ز خوش صدای مدینه طنین نمی آید
دگر ز حنجره ی روضه خوان پیر حسین
نوای خسته ولی دلنشین نمی آید
ز جمع سینه زنان دم غروب بقیع
صدای ناظم شور آفرین نمی آید
غروب آمد و بغض سکینه بشکسته
که بانگ روضه ی امّ البنین نمی آید
امید باغ خزان دیده هم خزانی شد
دگر بهار به گلزار دین نمی آید
سکینه تازه نبودِ ربابه را حس کرد
چو دید ناله ی مادرترین... نمی آید
کسی به دامن لب تشنه ها نمی افتد
حلال خواه عمو... شرمگین نمی آید
دگر به هر لقبی خواستی صدایش کن
نهیب «وَیحَکِ» ام البنین نمی آید
دل گدای ابالفضل خوش به جودش بود
دگر گدا سوی این سرزمین نمی آید
الا که خاک کرمخانه ات گداخیز است
که گفته است... گدا بعد از این نمی آید؟
تویی نیابت زهرا و قبر گمشده اش
کسی ز غمکده ات دل غمین نمی آید
به آستان تو پر می شود دو دست دلم
که دست خالی از آن آستین نمی آید
  شاعر : امیر حسین کاظمی