گاهِ سُرور است و گاهِ شادىِ بى حد

 دولت عيش و سرور باد مخلَّد

مى رسدآنَك صلاكه تا كى و تا چند

 پاى دلِ اهلِ دل به بند، مقيّد؟

تا به سرانگشتِ طبع نادره مضمون

زلف عروس سخن كنيم مجعَّد

مژده كه آمد خبر ز خلوتىِ راز

 پرده ز رخ برگشود شاهدِ سرمد

آينه ذات، در تجلّى و اشراق

 نورِ اَحَد جلوه گر ز طلعت احمد

خاتم خيل رسل، رسول خداوند

 احمد ومحمود و مصطفى و محمّد

روح لطيفى كه در دو كون نگنجد

 بهر تماشا كنون شده ست مُجَسَّد

آن كه تنِ خاكى اش لطيف تر آمد

 در نظرِ اهلِ دل ز روحِ مجرّد

آن كه نهد پيش بارگاه جلالش

 از سر تعظيم، جبرئيل امين، خَدْ

گشته دوچندان شكوهوشوكت امروز

از فرِ ميلاد جعفر بن محمّد

آن كه قوام جهان ازوست مسلّم

 وان كه اساس مكان ازوست مشيَّد

آن كه بود مستنير مهرِ منيرش

 روز وشبان، ماهومهرو زُهرِه و فَرقَد

سيره احمد ازوست سارى و جارى

دين خدا را ازو جلالت و سَودَدْ

پيرو او ناجى ست و صالح و مؤمن

منكر او، طاغى ست و طالح و مرتد

پيش رخش مهر چرخ، ذرّه ناچيز

 نزد دو گيسوش، شب بياض مُسوَّد

مى برم اينك سخن به نقطه پايان

 تا نكشد دوست بر چكامه خطِ رد

حجّت ثانى عشر! به گاه نيايش

مسألت ما بود ز درگه ايزد

كزتو جدا، شيعه راه خويش مَپوياد!

 بى تو محال است ره بريم به مقصد

شوكت اسلام باد بيشتر از پيش

عمر تو اى خضر راه! باد مؤيّد

 (سيّد رضا مؤيّد)