جانا به چشم خود خدا را جلوه گر بين
توحيد از سر تا به پا را جوه گر بين
نور اميد انبيا را جلوه گر بين
در قلب شب شمس الضحي را جلوه گر بين
خورشيد مي خندد،مگر ماه جمادي است
آنجا كه در اوهام نايد بزم شادي ست
**
ايزد به ختم الانبيا كوثر عطا كرد
آئينه خود را به پيغمبر عطا كرد
يا آنكه او را مصحفي ديگر عطا كرد
از آنچه وصفش آورم بهتر عطا كرد
ناموس ذات ذوالجلال سر مد است اين
دخت محمد بلكه ام احمد است اين
**
نور قِدَم صديقه قبل از زمانها
كفو علي بانوي بي كفو جهانها
بالامكان دائم صفا بخش مكانها
پوشيده رخسارش چراغ آسمانها
گنج خدا سرمايه پيغمبر است اين
دخت ولي خون خدا را مادر است اين
**
بگذاشت پا درعلم ، آنكو عالم از اوست
از نسل آدم زا د اما آدم از اوست
فيض مسيحا و حفاف مريم از اوست
او از رسول است و رسول اكرم از اوست
گر او نبودي دين پيغمبر نبودي
نامي بجا از احمد و حيدر نبودي
**
آزار خود خواندي نبي آزار اورا
دانسته ديدار خدا ديدار اورا
بوسيده دست و سينه و رخسار اورا
فرمان برد تا خالق دادار اورا
با ديدن او دل به او تقديم كرده
يا روي پا استاده يا تعظيم كرده
**
قلبش خدا را مخزن سرّ نهاني
كويش نبيين را بهشت جاوداني
حُسنش محمد را كتاب آسماني
رويش علي را آفتاب زندگاني
قرآن كتاب مدح اين دختر تمام اش
تنها مديحت خوان او باب گرام اش
**
اين بضعه يا سين و كفو بوتراب است
ماه زمين و آسمان را آفتاب است
هم امّ احمد هست و هم امّ الكتاب است
با آنكه خورشيد جمالش در حجاب است
در بحر نورش غرق،از مه تا به ماهيست
روشنگر جان رسولان الهي است
**
ماه جمادي،آفتاب داور است اين
از هر چه گفتم،برتر و بالاتر است اين
سر تا به پا،پا تا به سر پيغمبر است اين
دختر ولي،خاتون روز محشر است اين
اين روح ما بين دو پهلوي رسول است
انسية الحوراء زهراي بتول است
***