آمد به زمين صداي پژواك
اي اهلِ جهان ز غصه حاشاك
وقتِ غمِ بي كسي به پايان
اسلام بياوريد بي باك
با حبّ نبي جدا شويد از
هر ناله‌ي دنيويِ اين خاك
چون آمده نوري از خداوند
ديگر نشود دلي ز غم چاك

بر دورِ سريرِ شَه نبوّت
صد جانِ فرشته گرمِ چالاك
بر سر درِ آن سرير با زر
بنوشته خط از مركَبي پاك
اين تخت نبوّت است احمد
لولاك لَما خلقتُ افلاك
*  *  *
آدم شده مستِ روي ماهش
ادريس دلش چو گردِ راهش
خضر است به مجلسش سخنران
داوود به مدحِ يك نگاهش
الياس شده خمار و مدهوش
نوح است به كشتي پناهش
يونس نظرش به بحرِ‌ ديده
يعقوب قسم خورد به جاهش
موسي كه عصا كنار انداخت
عيسي بخرد كمي ز آهش
پر آب چو زمزمِ خليل است
از حاصلِ اسمعيل چاهش
يوسف بِبُرَد به تيغ دستش
از ديدن مژه‌‌ي سياهش
*  *  *
هستي ز وجودِ او معطّر
پاي قدمش هزار دلبر
لعلِ لبِ او به شكلِ ياقوت
نازِ نظرش، شكوهِ ساغر
از رود ظلالِ چشم‌هايش
پر گشته سبويِ حوضِ كوثر
گويد به خودش خداي احسنت
چون خلق نموده حقِ ديگر
در نورِ جبينِ اوست عكسي
از فاطمه آن عزيزْ دختر
عبداله از او چو گرمِ خيرات
شاد از رخِ مصطفاست مادر
لب بسته چو آمنه به گوشش
لالايي آمنه‌ست حيدر
*  *  *
از خلقت او خداي سرمد
داده به تمام آدمي يد
تا حبلِ متينِ او بگيرند
نامش ببَرند هماره بي حد
از نغمه‌ي آسمانيش خلق
گرديده فلك به دستِ ايزد
با حبّ رسول اين ميسّر
ميزان تمييزِ نيكي و بد
با اوست كه جملگي حاجات
يا گشته قبول يا شود ردّ
داني ز چه روي خلق گشتيم
عالم همه نذرِ مويِ احمد
بر طاقِ جنان نوشته با نور
اجرِ صلوات بر محمّد