باران غریبی میکند در پشت پلکم
باید ببارد تا دلم آرام گیرد
شاعر قلم در دست میگیرد که شاید
از طبعِ باران قطره ای الهام گیرد
پس مینویسد عشق را با اشک هایش
این گریه او را میکشاند تا مدینه
پر میزند با شعر خود تا اوج غربت
ناگاه بغضی مینشیند کنج سینه
آرام و تنها...کنج قبرستانِ تاریک
با ذکر باقر(ع) کربلا احساس میشد
شلاق...سیلی...آبله...تشنه...سه ساله
حتی قلم در واژه ها حسّاس میشد
آقای من..با علم خود اعجاز کن باز
حرفی بزن از رازهای آسمانی
تفسیر کن قرآنِ بر بالای نی را
روضه بخوان از یاس های ارغوانی
از حلقه ی رنگین کمانِ چشم هایت
تیری رها کن چشم ها را خیره تر کن
نیرنگ دشمن...سکّه های کفر قیصر
با علم خود آن حیله ها را بی اثر کن
وقتی سلامی از نبی(ص) آورد جابر
در خاطراتش ناگهان ادغام میشد
هر چند نابینا ولی حس کرد او را
بوی رسول الله(ص)استشمام میشد
تو گفته بودی در منا روضه بخوانند
تاکربلا در کربلاپنهان نماند
پس عشق را تفسیر کردی با عروجت
تا شیعه در تکلیف خود حیران نماند
یکبار دیگر روضه میخوانیم آنجا
در ساعتی که مرد باران باز گردد
پس وعده ی ما روز باران...شهر خورشید
وقتی قیام مرد دین آغاز گردد