ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره                  وی در همه ی عمر ستم دیده هماره
سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر                  غم های فراوان تو بیرون ز شماره
از هجر تو باید کمر کوه شود خم                  جایی که گریبان ولایت شده پاره
تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد              بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره
سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده                 همراه عدو رفتی و او بود سواره
از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود               کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره
فوجی پی آزاردلت دست گشودند               قومی ز دفاع تو گرفتند کناره
  « میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی
  کز نوک قلم جای  سخن ریخت شراره
   سازگار