ماه عوض نمی کند هیچ مرام خویش را

به دت شب نمی دهد صبح، زمام خویش را
ز شیشه ی نگاه خود به مستحق زکات ده
آینه های شرقی علی الدوام خویش را
خیال نارسای من به عمق تو نمی رسد
به دست کوتهم رسان قامت بام خویش را
اشک مقدست چرا نصیب چاه می شود؟
بیا به سینه ام فکن باده ی جام خویش را
رود سلام فیض تو از در خانه ها گذشت
باز شروع کرده ای رحمت عام خویش را!
حرف که می زنی همه سفید و پاک می شوند
ز چاه نور می کشی دل و کلام خویش را
تعجبی نمی کنم مرده سکوت می کند
باز جواب داده ای خویش سلام خویش را
تو آفتاب پخته ای تو ماه کار کشته ای
ببخش بی حواسی شعاع خام خویش را