دلگیر تر از سینۀ تنگم قفسی نیست
در خانۀ تنهایی من هم نفسی نیست
تنهاتر از این بی‌كس دلمرده كسی نیست
من یكسره فریادم و فریادرسی نیست
در حسرت آغاز بهار است كویرم
واكن دهن شیشۀ من را به لبی یا
دم كن نفس شرجی من را به تبی یا
پر كن بغل سرد مرا یك دو شبی یا
سر كن با من چند سحر در رجبی یا
فرصت بده تا پیش قدمهات بمیرم
وقتی كه به موی تو مسیر دلم افتاد
صدها گرۀ كور سرِ مشكلم افتاد
شور لب تو بر بدن ساحلم افتاد
صد شكر كه در خانۀ تو منزلم افتاد
در پیچ و خم عشق تو در آمده پیرم
آغاز بهار است صدای قدم تو
جنگل شدم از آب و هوای قدم تو
سر می‌دود از شوق، برای قدم تو
چشمان مدینه شده جای قدم تو
از هرچه به غیر از قد و بالای تو سیرم
جان همۀ شهر به گیسوی تو بسته است
نان همه بر همت بازوی تو بسته است
بند دل عیسی به دم هوی تو بسته است
طاقی است دل ما كه به ابروی تو بسته است
با دست تو ورز آمد از آغاز خمیرم
با آمدنت ختم شده غصۀ بابا
لبخند تو شد ساحل آرامش دریا
شد بسته دَرِ تهمت بی ‌پایه و بی‌جا
مبهوت شد از ذره‌ای از علم تو یحیی*
گفتی كه من از طایفۀ علم غدیرم
خورشید شدی ساقی این نور علی شد
نوری نبوی آمد و منشور علی شد
آتش خودِ حق بود ولی طور علی شد
تأكید به مستی شد و انگور علی شد
از عقل جدا شد سرِ این كوچه مسیرم
حرف از علی و آینه‌ها شد چه بجا شد
دستم پُر باران دعا شد چه بجا شد
غم، پشت سرم آبله‌ پا شد چه بجا شد
این شعر فقط صرف خدا شد چه بجا شد
از شعلۀ این راز گُل انداخت ضمیرم
شاعر:محمد بختیاری