کوهی و سینه ی سپر داری باری از غصه روی شانه ی توست
           تو همان یاکریم زخمی بال که فقط غصه آب و دانه ی توست
تو به یک شب خزان هجده گل به رخت خاک و گرد را دیدی
              و خموشی شمس را در روز. غل و زنجیر و درد را دیدی
 ضربه های پیاپی دست تازیانه به پیکرت بارید
             عوض شاخ گل زبانم لال آتش و سنگ بر سرت بارید
کاش غصه ات همین ها بود هر چه گویم ندارد اتمامی
             چه کشیدی ز مردم کوفی چه کشیدی ز مردم شامی