می رود و فوج غم،همسفر زینب است
راس حسینش به نی، راهبر زینب است
دیده پر از ژاله ها،سینه پر از ناله ها
 داغ غم لاله ها، در جگر زینب است
گر دم زینب نبود، جلوه به مکتب نبود
هستی اسلامیان، زیر سر زینب است
وا به سخن کرد لب، گفت عدو با عجب
این خود زینب بود؟ یا پدر زینب است؟
خطبه ان مستطاب کرد عدو را مجاب
کاخ عدو شد خراب این هنر زینب ست
وای از این امتحان، غصه بود بیکران
پر ز تماشاگران، دور و بر زینب است
خسته رود کو به کو، آینه در پیش رو
منظره ی کربلا، در نظر زینب است
نظم روءس عالی است، جای یکی خالی است
شمس و قمر بی خبر، از قمر زینب است
این همه سر گر جداست، پس سر سقا کجاست
در سپرش میبرند، او سپر زینب است