زینب که جلوه ای ز خدای معظم است
نور دو دیدگان نبیِ مکرم است
زینب که زینت اَب شده نام مطهرش
دخت علی عالی اعلای اعلم است
زینب که خوانده اند عرب ها عقیله اش
فرزند سرور همه نسوان عالم است
کن فیکون کند همه عالم به یک دمش
چونکه به اذن حضرت حق صاحب دم است
دریا به نزد عزت زینب چو قطره ای
قطره زیاده باشد و اندازۀ نم است
عفت که ذره ای ست ز شمس عفاف او
هر چه بگویم از شرفش باز هم کم است
علامه بدون معلم و پیر عشق
شاگرد درس عصمت او نیز مریم است
زیباترین فرشته عرش خدا بود
انگشتر زمین و زمان را چو خاتم است
در کوزه آب باشد و گرد جهان روی
نام متین و دلکش او اسم اعظم است
پوسیده است گر چه طناب زمین ولی
حبل المتین زینب کبری که محکم است
زینب فراز منبر احمد چو مرتضی
موجی پر از خروش و تلاطم چنان یم است
گریه کنان مجلس پر فیض روضه اش
نوح و خلیل و حضرت موسی و آدم است
صبر از مصیبت و غم او در فغان شده
طاقت ز غصه و غم او چون کمان خم است
ام المصائب است و به دشت پر از بلا
پیغمبر مصیبت و اندوه و هر غم است
زینب به روی ناقۀ عریان کجا رود
این غم خودش که ماتم عظمای اعظم است
در کوفه او پیاده و زن ها به پشت بام
بین کار و بار عالم دنیا که درهم است
سدره نشین شهر پیمبر، خدای من
ویران نشین شده که دلش پر ز ماتم است
زینب نگاه می کند اطراف خود ولی
یک یادگار حضرت ارباب مَحرم است
شه بیت این چکامه پر غم چنین بود
زینب تمام شور و نوای محّرم است
شاعر:میلاد یعقوبی