مُسیّب زهــر هارون کارگر شد          رضا آرام جــــــــانم بـی پدر شد
دَم مُـــــردن بــه حالم کن نظاره          بِنه جسم مــــــــرا بـر تختِ پاره
اگــــر تابوت مـن باشد گر انبار          ز پـــــــــا و گردنم زنـجیر بردار
نـباشد دخترم معصومه کز جان          کـــــند گیسو به مرگ من پریشان
خداحافظ که جانم بی قرار است          که زهرا مادرم چشم انتظار است
کجــــائی ای رضا ای بی قرینه          کــــــــــه از تو بشنوم بوی مدینه
بیـــــــــــا پدر جان با حال افکار         دَم مُردن سرم از خــــــاک بردار
[خوشدل تهرانی]