وقتی شکوفا شد گل امید آن روز
گل های عشق و معرفت روئید آن روز
در وسعت هفت آسمان غرق توحید
جبریل بذر نور می پاشید آن روز
گوئی ز چشم آسمان بر چهرۀ خاک
اشک نشاط و شوق می غلطید آن روز
تا گوهر شهوار خود را عرضه سازد
دریای رحمت موج زد جوشید آن روز
در خلوت روحانیش با دوست احمد
از گلشن سبز دعا گل چید آنروز
در جلوه های وحی و توحید و نبّوت
صد جلوه از نور خدا را دید آن روز
آمد صدای «قم فانذر» تا به گوشش
با نغمۀ «اقرأ» به خود لرزید آنروز
با رویش آن گلبُن سبز نبّوت
عطر رسالت در فضا پیچید آن روز
ذراّت هستی زیر لب مبهوت و حیران
گفتند سر زد از حرا خورشید آن روز
از یمن خلق نور او وز بعثت او
گوئی خدا بر خویشتن بالید آن روز
 تا خلق را سازد رها از بت پرستی
دادند بر او پرچم توحید آن روز
بخشید چون تاج شرف بر او خداوند
کرد از مقام و قدراو تمجید آن روز
تا خلق را آگاه سازد از مقامش
حق نقد هستی را به او بخشید آن روز
بر ظلمت دل های تیره ای «وفائی»
نور خدا از آسمان تابید آن روز
شاعر:سید هاشم وفایی