از سرو ها شنیده اَمَت ، سبز و استوار
ای بی خزان ترین ها! ای حضرت ِ بهار
 خورشید، چشم توست که تابیده بر جهان
شب زنده دار ِ زلف ِ تو هر ماه ِ بی قرار
 ای خوب ِ بی نظیر که خوبی ِ مطلقی
آیینه ی تمام قد ِ قامت ِ نگار!
 باران، ترانه ای ست که در وصف ِ خوبی ات
هر ابر خوانده است به گوش ِ بنفشه زار
 ای حُسن خُلق ِ تو شده سرلوحه ی نسیم
تا اخم غنچه وا بشود ، شاد و کامکار،
 در آرزوی بال و پر توست جبرییل
در حسرت مقام تو هر مست ِ هوشیار
 ای آب ِ آتشین که جهان تشنه ی تو بود
از شعله های عشق ِ تو لایمکن الفرار
 تا لطف کردی و به غزل پا گذاشتی
شد جان ِ هر چه قافیه در مقدمت نثار
محمدرضا سلیمی