سیمای سجده چهرۀ گویا بما نداشت
دست دعا تجسّمِ یک عمر را نداشت
وقتی امام ما به رکوع و سجود بود
جز با خدا توجّهی آن مقتدا نداشت
خواهر ندیده بود کتاب خدا هنوز
قبل از صحیفه هیچ کتابی دعا نداشت
بالا گرفت بال و پر جبرئیلِ وحی
اما بدون بال دعا اوج را نداشت
باب دعا به دست تو وا شد به روی ما
ور نه خدا به خواهش ما اعتنا نداشت
محکم به آیه های تو شد پایه های دین
قبل از صحیفه درس دعا ارتقا نداشت
حمد و ستایش و صلوات است مطلعش
قرآن صاعدی که به جز ربّنا نداشت
سجاد آمد و دل ما را غدیر کرد
ما را اسیر حضرت نعم الامیر کرد
هر چند سفره سفرۀ جشن ولادت است
اما شنیدن سخن تو سعادت است
آری صحیفۀ تو به ما درس می دهد
اسلام ناب مهد جهاد و شهادت است
درک فرازهای دعایت عنایتی ست
فهم کلام حضرتتان خود عبادت است
گاهی ز مرزبانیِ اسلام و مسلمین
گه صحبت از سیاست و کسب سیادت است
گاهی سخن ز توبه و اخلاص و بندگی
گاهی ز حرص و بخل و ز حِقد و حسادت است
از بعد ماجرای اسارت چرا سکوت؟
این خود شبیه صلح حسن یک رشادت است
وقتی سلاح شیعه سلاح البکاء شد
تولید این سلاح نه یک نحو، عادت است
وقتی امام مفترض الطاعه امر کرد
دیگر  اطاعت از تو مزید ارادت است
ای مقتدا به فعل تو داریم اقتدا
عمری ست خوانده ایم تو را حجت خدا
وقتی که با کریم مناجات می کند
انگار مستقیم ملاقات می کند
با آن مقام عصمت و آن همت بلند
هر روز یاد روز مکافات می کند
با روی باز نزد فقیر و اسیر و پیر
تا مرز جان اجابت حاجات می کند
از هست خویش می گذرد در ره یتیم
محروم را رهین مواسات می کند
مظلوم را به حال خودش وا نمی نهد
با بی کسان هماره مؤاخات می کند
وقت صدور حکم قضاوت برای خلق
از روی عدل امر مساوات می کند
گاهی غلام خانۀ خود را به امر حق
با دست های خویش مجازات می کند
کار زیاد از تن نوکر نمی کشد
حال غلام پیر مراعات می کند
معنا کنیم پس عملو الصالحات را
نیّات را بُروز و ظهور و صفات را
آن رهبری که بعد حسین انقلاب کرد
با اشک دیده ظلمت شب را جواب کرد
ظلمت زدود و شیوۀ روشنگری گرفت
با روضه شام غمکده را آفتاب کرد
با خطبه ای حزین به هنرمندیِ تمام
قلب تمام اهل هنر را کباب کرد
تصویر هر شهید و شه سر بریده را
در روح و جان هر جگر خسته قاب کرد
از عمه گفت از همه گفت از سه ساله گفت
با گریه صحبت از شب شام خراب کرد
وقت عطش سراغ ز سقّا که می گرفت
با آب گفتنش جگر آب، آب کرد
هر گاهواره دید و یا شیر خواره ای
یاد گلوی پارۀ طفل رباب کرد
تیغ علی، خطابه زهرا، غم حسن
خون حسین، اشک علی، فتح باب کرد
حالا تمام خلق گرفتار زینبند
یا زین العابدین! همه غمخوار زینبند

شاعر : محمود ژولیده