شروع می کنم این شعر را اگر بشود
در انتهای غزل از تو یک خبر بشود
نمی شود که همیشه نمی شود بشود
چقدر گریه کنم شعر شعر تر بشود
درست نیست بگویم تو آمدی که خدا
به فکر بخشش عصیان یک نفر بشود
چرا که چوبه ی گهواره ی تو کافی بود
پر شکسته ی فطرس دوباره پر بشود
فقط نیامده ای تا حضور محشری ات
دلیل محکم بخشیدن بشر بشود
نیامدی که به یمن دعای تو آقا
زمین تشنه ی باران کوفه تر بشود
نتیجه این که فقط یک دلیل می ماند
تو آمدی که علی باز هم پدر بشود
تو آمدی نوه ی دختریّ پیغمبر
خدا بخواهد و این بار هم پسر بشود
***
همیشه بعد خزان موسم بهاری بود
همیشه در پی معشوق دوستداری بود
به داغ عشق گرفتار آمدیم اما
به هر کجا که غمی بود غمگساری بود
شبیه شعله ی پاشیده در حریم فراق
شکسته های دلم گرم بی قراری بود
بدون سجده به سوغات شهر کرب و بلا
به این نماز چه جای امیدواری بود
شنیدم از اثر بوسه های پیغمبر
همیشه زیر گلوی تو سیب کاری بود
در آن زمان اگر آزادگی نمی کردی
هنوز نوبت دوران برده داری بود
 زمان بازی تو واجبات مستحب اند
و گر نه بین نماز این چه انتظاری بود
به لطف حضرت خورشید و ذره پروری اش
چه می شد این دل ما در حرم غباری بود
به شیر ماتمتان کودکی من رد شد
به این دلیل گدای شما زبانزد شد
چقدر فاصله داریم مهربان ها را
چه بال ها که نداریم آسمان ها را
خلاصه اش بکنم "کل من علیها فان"
بگو چگونه دهم شرح جاودان ها را
بگو بهشت جوانان پس از زیارت تو
نشان دهند به هم سید جوان ها را
سپس ز تیغ دو ابروت رو به صحرا کن
بگو غلاف کنند آهوان کمان ها را
به قلب هر کسی از عشق کرده ای رخنه
ز شعله سوخته ای مغز استخوان ها را
به لای لای حسین جان مادرت زهرا
میان آتش دوزخ رها مکن ما را
تویی مسافر غربت سرای تنهایی
شنیده ام دو سه روزی ست بین صحرایی
شنیده ام که علی اصغر تو خوابیده است
میان محملی از نور گرم لالایی
کجاست بهتر از این لذت از برای پدر
که بچه هاش صدایش زنند بابایی
چه دیده ای که چنین بر رقیه خیره شدی
در این مشاهده پیداست یاد زهرایی
خدا نیاورد آقا ببیند این دختر
ز سمت علقمه داری شکسته می آیی
خدا نیاورد که تو در پیش نعش عباست
میان خنده ی دشمن شوی تماشایی
شنیده ام که به دیدار یار بستی بار
به جان زینبت آهسته تر قدم بردار
***
شاعر:آقایان رستمی و پاشازاده.