آب شرمنده ی لبت عباس
تشنگی مُرد از خجالت تو
مردومردانگی برای ابد
رفت زیربلیط غیرت تو
به ازاین باش با بَدان؛انگار
باب حاجات بهتر از مایی !؟
جمله ام از حسادت است آقا
بیشتر مال ارمنی هایی!؟
آبرودار آسمان هایی
مهربان ِعشیره ی احساس
:در شکوه مقامت آوردند
« رَحِم الله عَمی العباس»
عشق مدیون جان فشانی هات
معرفت از ازل گرفتارت
شیر ام البنین حلالت باد
تا قیامت ادب بدهکارت
پدر مشک های دلواپس
ساقی بی شراب و پیمانه
دختری منتظر نشسته؛ بیا
حُرمت قول های مردانه
کوری چشم حرمله برخیز
یاعلی! شاه لشگرش پاشید
غیرت الله! خواهرت زینب
خاک غم روی معجرش پاشید
یا علی! شاه بی علمداراست
چند متری شیب گودال است
پای دشمن به خیمه ها وا شد
این صداها؛ فغان خلخال است
من بمیرم که هرکس وناکس
روی تو تیغ می کشد عباس
!دست هایت چه نعمتی بودند
چادری جیغ می کشد عباس

شاعر : وحید قاسمی