عاشقی را کمی خطر باید
دل مجنون و در به در باید
وصل بی درد سر گوارا نیست
همره وصل درد سر باید
تا رسیدن به خانه ی لیلا
بار بستن از این گذر باید
مهر اولاد را مجو از دل
جستجو کردن از جگر باید
صدقه دادن پسر داران
از همه هرچه بیشتر باید
این پدر را چنین پسر باید
این پسر را چنان پدر باید
کربلا درس میدهد به همه
زیر پای پدر ،پسر باید
السلام ای صفای شش گوشه
عرش پایین پای شش گوشه
آمدی جذبه ی چمن باشی
اسوه ی نسل سینه زن باشی
آمدی تا که غرق ذات خدا
آمدی غرق خویشتن باشی
امدی تا که بعد پیغمبر
حاجت مردم قرن باشی
آمدی ای عصای دست حسین
پسر دیگر حسن باشی
آمدی تا که نسل ابراهیم
را تو مهتاب انجمن باشی
روح زهرا و مصطفی و علی
سه نفر بین یک بدن باشی
با چه ظرفیتی توانستی
یک تنه کل پنج تن باشی
لیله القدر در نزول اکبر
اشبه الناس بالرسول اکبر
سدره المنتهی ثمر داده
باغ آئینه برگ و بر داده
نوکران را ز خانه ی ارباب
حضرت عشق تاج سر داده
خاک پای تو بر دل سنگم
ارزش کیمیا و زر داده
حاجت مانده ی مرا ارباب
با نگاه تو بیشتر داده
بس که سر مست گشته او گویی
به حسن هم خدا پسر داده
مرتضی اشک شوق می بارد
نوه داری چه لذتی دارد
یاد دادی بهار بودن را
نفس خود را مهار بودن را
و تو آموختی چه خوب آقا
از حسن سفره دار بودن را
دست تو هر صلاح و شمشیری
حسن حس کند ذوالفقار بودن را
به تو آموخته بوسه ی حیدر
فاتح کارزار بودن را
وسط معرکه ندارد خصم
چاره ای جز فرار بودن را
بال جبریل آرزو دارد
زیر پایت غبار بودن را
یاد دادی به ما کنار پدر
سر به زیر و کنار بودن را
یوسف اهل خانواده تویی
در امامت امام زاده تویی
از نگاه تو سروری می ریخت
معجزات پیمبری می ریخت
وجنات تو فاطمی بود و
از تو رفتار حیدری می ریخت
زیر سجاده ی مناجاتت
بال جبریل عجب پری می ریخت
سر بازار یوسف حُسنت
فقط از عرش مشتری می ریخت
از اذانت فقط نه از نامت
سرّ الله اکبری می ریخت
همه با وصله ی تو در خانه
بس که از تو برادری می ریخت
یاعلی زیر رقص شمشیرت
سر یل های لشگری می ریخت
تا شود دور چشم هر بد دل
صدقه می دهد ابوفاضل
از خداوند مان چه میگویی
از مسیر جنان که میگویی
دل بابا به وجد می آید
دم مغرب اذان که میگویی
تو بیا و خودت مرا برسان
به همان آسمان که میگویی
کاش باشم همان که میخوایی
کاش باشم همان که میگویی
از غلامان حلقه برگوشم
به روی چشم آن که میگویی
**
پشت پایت دعای بابا بود
ربنا ربنای بابا بود
عطش تو مجال رفع عطش
از لب و بوسه های بابا بود
خواهران بعد رفتنت گفتند
علی اکبر عصای بابا بود
ولدی یا علی؛ علی ولدی
آخرین ناله های بابا بود
آنچه در بین خنده ها گم شد
گریه بی صدای بابا بود
به پسر ارث میرسد ز پدر
کفن تو عبای بابا بود
چشم تو روشن ای غیور حرم
عمه آمد میان نامحرم