از زين به زمين فتادم اي باب
درياب مرا ز مهر درياب
بابا دم آخر است سويم
بشتاب بصد شتاب بشتاب
قاتل چو اجل ستاده بر سر
اشك مژه ام بود چو سيلاب
بيش از رمقي دگر نمانده
جان گشته روان ز جسم بيتاب
بشكافت سرم ز ضرب شمشير
بشكست قدم ز مرگ احباب
تا بار دگر رخت ببينم
كن پاك ز ديده ام تو خون آب
سوزم ز عطش پدر اگر چه
از اشك خود اندرم بغرقاب
مپسند كه تشنه لب دهم جان
درياب مرا بجرعه ي آب
جان را چو به مقدمت سپارم
دارم بتو يك وصيت اي باب
با مادر زارم اي پدر جان
بر گوي ز غم مباش بيتاب
آور به مزارم آنچه چيدي
چيدي ز برايم عيشم اسباب
شب تا بسحر فغان جودي
بربوده زچشم مردمان خواب
مرحوم ميرزا عبدالجواد جودي