بت غم عشق تو تا يار دل زار من است
 بهتر از خلد برين گوشه بيت الحزن است
 نه غم حُور و نه انديشه جنّت دارم
 از زمانى كه مرا بر سر كويت وطن است
  قصّه عشق من و حُسن تو اى مايه ناز
 نقل هر مجلس و زينتْ دِه هر انجمن است
 بعد از اين ياد، كس از ليلى و مجنون نكند
  حُسْن اگر حُسْن تو و عشق اگر عشق من است
 توئى آن يوسف ثانى كه ز يك جلوه حُسن
 محو ديدار تو صد يوسف گل پيرهن است
  از پى ديدن رخسار تو موساى كليم
  سال ها بر سر كويت به عصا تكيه زن است
 آدم و نوح و سليمان و مسيحا و خليل
  همه را مِهر ولاى تو به گردن رسن است
  خلق گويند به من ، دلبر و معشوق تو كيست
 كه تو را در غم او اين همه رنج و مِحَن است
  چه بگويم كه نم از يم نتوان گفت كه آن ماه جبين
  سرو سيمين بدن و خسرو شيرين سخن است
 ثمر باغ رسالت ، گهر بحر وجود
 والى مُلك ولايت ، ولىّ مؤ تمن است
 اوّلين سبط و دوّم حجّت و سيّم سالار
  چارمين عصمت حقّ و يكى از پنج تن است
 نام ناميّش حسن ، خلق گراميّش حسن
 پاى تا فرق حسن ، بلكه حسن در حسن است
 روى حسن موى حسن بوى حسن خوى حسن
 يك جهان جوهر حُسن است كه در يك بدن است

شاعر : مرحوم ذاکر