یاد آنروز که توفیق خدا با ما بود
آن شب قدر که جایم حرم مولا بود
دیده و دل همه مبهوت تماشای جمال
غرقه در جلوه نور حرم زیبا بود
یادم از حالت جان دادن او می آمد
که ببالای سرش ناله جان فرسا بود
در و دیوار به هجران علی می نالید
اندر آن لحظه پر غم چه شکایتها بود
حسن و زینب کبری و حسین و عباس
چشم گریان همه بر دهنش گویا بود
گه سفارش به یتیمان و اسیران می کرد
دم خاموشی او از سخنش پیدا بود
حمزه و جعفر و پیغمبر اکرم آمد
ملک الموت به در منتظر ایماء بود
دیده را بسته به لب ذکر شهادت می گفت
چه شب قدر در آن خانه عجب احیاء بود
منتظر بود که زهرا کند استقبالش
هر کجا فاطمه بود روح علی آنجا بود
چشم حسرت زده خویش به در دوخته بود
جان نمی داد علی منتظر زهرا بود
این سخن قدرت طبع و قلم عصری نیست
قدرت عشق بیان کرده زما انشاء بود