صحبت روى تو را هر دم شنیدن تا بکى
 در دلم نقش جمال تو کشیدن تا بکى؟
 اى چراغ زندگى روشن نما قلب مرا
 بى تو در تاریکى دنیا نشستن تا بکى؟
 تو کریمىّ و منم یک طایر بى آشیان
 روى بام این و آن دائم پریدن تا بکى؟
 راویان گویند روى گونه‏ات خالى بود
 یک نظر خال سیاهت را ندیدن تا بکى؟
 داغ دوریّت زده بر خرمن هستى شرر
 طعم دورىّ و غم هجران چشیدن تا بکى ؟
 من خودم دانم نیم لایق براى نوکرى
 پادشاه از نوکر خود دل بریدن تا بکى؟
 عاشقانت را تو مى‏خوانى بسوى خیمه‏ات
 منتظر ماندن براى خواندن من تا بکى؟
 یا بُکش یا زنده کن قلبم به نور فاطمى
 بى وجودت نازنینا زنده ماندن تا بکى؟
 وقت مردن یک نگاه تو به فریادم رسد
 بى وجودت مَه جبینا جان سپردن تابکى؟
 روز و ماه و سال‏ها بگذشت در هجران تو
 در فراقت صبح جمعه ندبه کردن تا بکى؟
 جان فداى غربتت، برگو که اى پور على
 همچو حیدر سر درون چاه بردن تا بکى؟
 اى صبا از من به آن آرام جان و دل بگو
 طعنه‏ ها از سوى دشمن‏ها شنیدن تا بکى؟
 

شاعر : جواد فاتح