می ­پرستیم بُتی را که انیسِ جان است
  دل ز جور و ز جفای دگران ویران است
  دلبری، دوش، به غَنجی رهِ عشقم می ­زد
  گفتمش: فکر نکن کندنِ دل آسان است
  عشقِ من با دگران، عشق نبود و غم بود
  لیکن این یار، جدا از دگرِ یاران است
  سوخت قلبِ دغلِ بی ­دلی و بی ­هنری
  این دلِ سوخته، تنها هنرش ایمان است
  همه دل ­های جهان در رخِ او حیرانند
  او پریشانیِ این قافله را سامان است
  عشق را آینه ­دار اوست که خود آینه است
  راهِ عاشق ­کُشی ­اش شاخه­ ای از عرفان است
  همه ­شب چشمِ سیاهش میِ غُفران ریزد
  وز غمش چشمِ جهان واله وُ خون ­افشان است
  عالمی دستِ دعا سویِ حریمش دارد
  آفتاب است و زیارتگَهِ مَه­رویان است
  سرِ سجّاده ­ی هر کس بروی، قبله ­اش اوست
  به کویرِ دلِ رندانِ جهان، باران است
  کعبه او، آینه او، منظره او، پنجره اوست
  هر دلی بی ­افقِ طلعتِ او زندان است
  «آب در کوزه وُ ما تشنه ­لبان می­ گردیم»
  آری، آغازِ رهِ عشق، همین پایان است