شد شراب از لب تو تر دامن
باده آلوده تر بود یا من؟
پس به من نیز بوسه ده تا من
بشوم مست و عالمی با من
جای یارب صدا کند یا لب
بر جگر می نَهم چو دندان را
نخورم جز به خون دل نان را
مَشِکن چون دلم تو پیمان را
یا به تیغت ببند افغان را
یا بزن مُهر بر لبم با لب
زلفِ بسته به روی چون قمر است
شب همیشه ز شیشه ی سحر است
دلِ خون، هم پیاله ی سحر است
خون ز هم مشربان نیشتر است
می زند لب به تیغ گویا لب
تو کجایی که آفتاب کنی؟
سرکه را در قدح شراب کنی؟
کی تو آباد، این خراب کنی؟
دانگ بگذار تا ثواب کنی؟
از تو خاک قدوم از ما لب
ذوالفقارت فرات بی بدل است
ضرب شمشیر تو علی، مَثَل است
مستِ نامِ تو شیشه در بغل است
 اصلا اصل اصولِ ما عسل است
که چنین گشته ای سراپا لب
هر شبِ تو هزار رکعت داشت
ضبط این کارها چه زحمت داشت
مَلَکِ دوش تو چه همت داشت
چاه کوفه مگر چه نیت داشت؟
که گرفت از لب تو آقا لب
تو که هستی که مات توست خدا
ذاتِ خود در صفاتِ توست خدا
بسته در ش جهات توست خدا
مو به مو در نکات توست خدا
از قدوم و سر و تنت تا لب
قرص خورشید، تب اضافه کند
قرص رویت طرب اضافه کند
واجب و مستحب اضافه کند
کُفر چیزی به رَب اضافه کند
وقف "الّا"ست بعد هر لا لب
خواب در سایه ی تو دیدن داشت
دست از حُسن تو بریدن داشت
روح از شوق نو پریدن داشت
یکی از این دو بس مکیدن داشت
زآن لبم بوسه ده، و الّا لب
مَرهم نو بلوغ درد سر است
عیسیِ معنی ات طُفیل در است
سود در وجهِ غیر تو، ضرر است
نسخه ات کامل است و مختصر است
مرده را زنده می کنی با لب

شاعر : محمد سهرابی