هر كه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست
هر كه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست
من اویسم قسمتم انگار دیدارت نشد
از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست
گشتم و گفتند بر این روضه ها سر می زنی
بانیِ این اشك ها جز چَشمِ صاحب خانه نیست
من حسینی زاده ام از شیر و اشكِ مادرم
سینه ام با آتشِ عشقِ شما بیگانه نیست
حسِ این دیوانگی تقصیرِ خاكِ كربلاست
سال ها در كربلا گشتیم جز دیوانه نیست
باز هم موی شما با ناله ها آشفته شد
كارِ گیسوی پریشانِ شما با شانه نیست
مثلِ زن های پسر از دست داده آمدیم
خانه ی چَشمانِ ما از سیل جز ویرانه نیست
بس كه امشب گل به غم های یتیمت ریختیم
آه دیگر لاله ای در گوشه ی گلخانه نیست