در دل از دوری تو حال و هوای دِگر است
شوق دیدار شما لحظه به لحظه به سر است
بسکه من دیده به در دوخته ام پیر شدم
چشم آلوده به در دوختنش بی اثر است
به گدایی در خانه ات عادت دارم
سالها می شود آقا که دلم پشت در است
شب اگر تا سحری گریه کنم از دوری
اگر آدم نشوم گریه من بی ثمر است
بی وضو نام تو را می برم و می خندم
همه اش زیر سَرِ خشکی این چشم تر است
نکند منتظر مردن مایی آقا
نکند علت تاخیر شما از سفر است
حاضرم زود بمیرم که شما برگردی
آخر این حاصل دست رنج دل منتظَر است