من تشنه ی یک قطره از جام وصالم
کی می دهی بر دیدن رویت مجالم؟
کم کم غروب عمر من گردد نمایان
رحمی نما که عاقبت رو به زوالم
آقا دگر با دوری تو خو گرفتم!
طی می شود بی یاد تو هر ماه و سالَم!
می خواستم تا پر کشم سوی تو، امّا
بار گناهانم شکسته هر دو بالم
دست گنه آخر مرا کرده زمین گیر
از بس که من در زندگی بی اعتدالم!
بی چشم و رویی کردم و قلبت شکستم
آقا به جان مادرت بنما حلالم
دیگر حنای توبه ام رنگی ندارد
در پیش چشمان تو ای مظلوم عالم!
با این بدی هایی که در حقّت نمودم
فهمیده ای که بهر تو وزر و وَبالم
محض رضای مادرت دستم گرفتی
با مجلس روضه نمودی اتّصالم
گفتی که این باشد غلام مادر من
دادی به من سوز دل و اشک زلالم

شاعر : محمد فردوسی