تا حاجیان زکعبه سنگی در آمدند
با کعبه ؛ سوی قبله گه دیگر آمدند
گرچه نبود تلخ تر از زهر روزگار
زنبور وار جمله سر شکر آمدند
صبح طلوع آیه تطهیر بود ظهر
فصل طهارت است همه اطهر آمدند
از جای جای شرق و شمال و جنوب و غرب
با نیت بلند برآن ششدر آمدند
خیف از منی شور عرفات از تف شعور
کردند اتحاد و بر مشعر آمدند
لب تشنگان واحه تفتیده، از عطش
له له زنان و خسته لب کوثر آمدند
شب یازه ها فکنده به حول و ولایشان
.بر دامن ستاره روشنگر آمدند
خمیازه می کشید بجای قدح چرا
مستان وضو کنند . می و ساغر آمدند
با باری از امانت سنگین به روی دوش
آن پنج تن ملائک اعظم سر آمدند
اینک صدا صدای بلال است می رسد
اینک همه به حاشیه منبر آمدند
یاقوت سرخ با حجرالاابیض از بهشت
بر استلام خال لب حیدر آمدند
انداختند فرش پر آنگه فرشته ها
یعنی که از خجالت مردم در آمدند
حی علی و لایت حیدر بلند شد
با پای سر به محضر پیغمبر آمدند
حی علی ولایت حیدر بلند شد
حی علی که دید نبی یکسر آمدند
فرمود ناشران همگی منتشر کنند
فرمود کاتبان همه با دفتر آمدند
فرمود آفتاب شما بعد ازین علی است
فرمود حاضران همه بر باور آمدند !؟
فرمود از مسیر علی هر که کج رود
در جاهلیت است اگر هم به حج رود

شاعر : علی حنیفی