ما را نوشته اند برای گدا شدن
کوچک شدن فقیر شدن خاک پا شدن
داده به ما غلامی اولاد فاطمه
ظرفیت طلا شدن و کیمیا شدن
این نوکریِ محض، می ارزد به نعمت
آدم شدن، بزرگ شدن، با خدا شدن
گشتیم زنده از علی و خانواده اش
امّید ما حسین و حسن را فدا شدن
هرگز به کار خلق دخالت نمی کنیم
ما را بس است خاک درِ مجتبی شدن
ما مست مست قطره ای از حوض کوثریم
دیوانگان لطف ولیعهد حیدریم
ای اولین ستاره ی شب های فاطمه
نامت شنیدنی است ز لب های فاطمه
پیچیده ذکرِ خیر تو از عرش تا به فرش
اول امامزاده ی دنیای فاطمه
از آن زمان که پلک دو چشم تو باز شد
شب ها تمام شد شب احیای فاطمه
مادر تو را به عشق ولایت بزرگ کرد
صفین رفته ای و جمل جای فاطمه
آگاه کن مرا ز مقامات مادرت
تعریف کن کمی ز مصلای فاطمه
کِی می رسد به خوبیِ تو شاهزاده ای
«تو مادری ترین پسر خانواده ای »
خورشید زیر سایه ی تو جلوه گر شده
شب در کنار نام شریفت به سر شده
یاد آورِ جوانیِ سردارِ خیبری
عباس در سپاه تو مرد خطر شده
هر کس که بیشتر به تو عرض ادب کند
آرامش قیامت او بیشتر شده
طعنه به عمر نوحِ نبی می زند حسن
عمری که با بهانه ی عشق تو سر شده
چون روز روشن است، مقام تو حسین
خوار دو چشم های زنی فتنه گر شده
لعنت به آنکه چشمِ ندیدِ تو داشته
آن که بنایِ بی کسی ات را گذاشته
ما را نوشته اند گدایان محضرت
دیوانه و اسیر و گرفتار و نوکرت
ما آمدیم تا که غریبیت کم شود
ما آمدیم تا که بگردیم قنبرت
ما را قسم به جان حسینت محل بده
مانند قاسمیم اسیر برادرت
ما آمدیم محض رضایت عوض شویم
ما را تو سر به راه نما! جان مادرت
در روز رونمایی گنبد طلایی ات
ما را قبول کن تو به عنوان کفترت
نفرین به آن که با تو در افتاد یا حسن
کِی می شود بقیع تو آباد یا حسن
ای مقصد تمامی امَّن یجیب ها
ای نسخه نهایی جمع طبیب ها
صلحت حماسه بود و سکوت تو اقتدار
ای مرد سر فراز فراز و نشیب ها
در شهر با وجود تو تنها کسی نبود
تو بی کسی و یار تمامِ غریب ها
تو وارثِ تمامِ غریبیِ حیدری
ای مو سفیدِ خدعه و مکر و فریب ها
تاریخ مانده است چرا در سپاه تو
خالی است جای عابس و حُرّ و حبیب ها ؟!
مادر که رفت غربت و غم یاور تو شد
اف بر زمانه قاتل تو همسر تو شد

شاعر : محمد حسین رحیمیان